Bir yokmuş,bir varmış...
İnsan doğmuş.
Açar açmaz gözlerini,kendisine bakan gözlerle karşılaşmış.
O gözlerdeki bakışlardan anlamış bir can, bir hayat, bir aşk olduğunu.
Ah bu gözler!
Dışarıda ne varsa görüp, bir kendine bakamayan gözler.
Bir gün, bir aynada kendi gözlerini görmüş.
O an başlamış alemi ve kendisini kendi gözleriyle seyretme ve anlama serüveni.
Sorar durur olmuş :
İnsan nedir?
Hayat nedir ?
Can nedir?
Bu sorulara kendisinden önce cevap arayanların dediklerini dinlemiş, okumuş.
Pek güzel söylemiş idi Muhyiddin Abdal:
O gözlerdeki bakışlardan anlamış bir can, bir hayat ,bir aşk olduğunu. söylerlerdi Ben can nedir şimdi bildim.
Kendisinde buldu bulan Bulmadı taşrada kalan Canların kalbinde olan İnanç nedir şimdi bildim.”
İçe ve dışa bakışları bir ‘ an’ birbirine ‘bir’ bakmaya başladı.
Anladı ve inandı.
Ne can, ne beden, ne hayat kendi malıydı.
Şairin dediği gibi :
“Veren de O alan da O,
Nedir senden gidecek?
Telaşını görende,
Can senin zannedecek. “
Ebedi yurda “İyice” hazırlanmalıydı.
Vermek kendinden değildi ve eksilmek şöyle dursun can cana karışasıydı.
Bir varmış bir yokmuş...
İnsan göçmüş.
Bağışı ile gözü ışık, kalbi, ciğerleri, böbrekleri ile umutsuz acı bekleyişlere düçar hastalara hayat, hasta yakınlarına gönül ferahlığı, hekimlere mutluluk olmuş.
Velhasılı candan cana bitmez İYİLİK olmuş...
BU YAZIMIZ ÇOK KIYMETLİ HOCAMIZ UZM. DR. GÜLİN ERKMEN'İN KALEMİNDEN SİZLERLE. HOCAMIZA ÇOK TEŞEKKÜR EDİYORUZ.
Gülin Erkmen'in dilinden Gülin Erkmen; İstanbulluyum, erguvan rengiyim, martıların çığlığı, boğazın nefesi ve bir de hekimim. Koca çınara hediye olsun son nefesim!
VARLIĞIMIZ İYİLİK OLSUN!